De krant is gealarmeerd door burgers over de erbarmelijke situatie die heerst aan de Waterkant in Paramaribo. De Waterkant is een historisch gebied, omdat hier tijdens de koloniale periode veel activiteiten plaatsvonden. Historisch gezien is Waterkant een gebied voor buitenlanders en inwoners van Suriname om te wandelen en te ontspannen. Een paar jaar geleden is er een dijk gebouwd om Waterkant te beschermen tegen het oprukkende water van de Surinamerivier. Daarnaast hebben we verzuimd om direct een wandelpad, een soort promenade, aan te leggen waar onze beleidsmakers, aannemers en de welvarende en minder bedeelde burgers zich kunnen vergapen als ze op eigen of staatskosten in het buitenland zijn. Nee, maar Suriname is niet goed genoeg voor zo'n boulevard, dus de Surinaamse regering pleitte er niet voor toen de dijk ter plaatse werd aangelegd. Als het regent, wordt het een rommeltje naast de dijk, waardoor mensen niet naar de dijk zullen lopen om naar de prachtige rivier te kijken. Waterkant heeft al decennialang een aantal stands die totaal niet aan de toeristische eisen voldoen. Het zijn structuren en dozen die niet passen bij een ontwikkelingsland met dromen, maar bij een corrupt derdewereldland dat voor een dubbeltje geboren is en nooit een dubbeltje zal worden. Sinds de jaren negentig is de Waterkant steeds meer de plek van zwervers en daklozen, die met kleine mesjes rondlopen en zichzelf en anderen 'djoeken', soms voor de meest banale zaken. Er zijn burgers die hun Waterkant niet willen opgeven en toch af en toe in groepjes de plaats bezoeken. Wat zeker opvalt de laatste tijd is dat Waterkant een kolonie of enclave is geworden van zo'n 20 daklozen in Suriname. Er was eens een lelijke speeltuin, omheind met ijzeren hekken aan de Waterfront, met een draak met open mond die vuur spuwt. De vuurspuwende bek van de draak ligt tegenwoordig bezaaid met rommel en 'waardevolle' bezittingen, verpakt en onverpakt. Als gevolg hiervan is het met de grootste fantasie van de kinderen onmogelijk om je voor te stellen dat de draak vuur spuwt. Er zijn stands die vooral 's ochtends en in het weekend bezet zijn door zwervers en daklozen. Ze slapen op de tribunes, ze slapen in hangmatten in tenten, ze hangen hun kleren en hun schoenen overal op waar er ruimte is om ze op te hangen. Waterfront wordt de volle honderd meter over de historische gebouwen bezet door zwervers, vooral op weekendochtenden. Dat betekent dat de plaats in het weekend niet geschikt is voor een wandeling. En ook al zou er een lockdown zijn, Waterkant is een hoogwaardig historisch erfgoed en toeristisch object en zou geen huisvesting voor daklozen moeten zijn. Wat ook opvalt is dat er veel vuil wordt verspreid vanuit de tonnen en rondom de vuilnisbakken aan de Waterkant. Dat beeld is ook te zien op de korte pier met een houten vloer. Overal staan ​​bierblikjes en etensbakjes op de grond. De vloer zelf is ook niet te zien. Het is geen mooie parketvloer zoals het hoort, maar hout in alle maten wordt gebruikt om rotte delen te vervangen. Daarom zijn er onregelmatige sleuven en gaten in de vloer te zien. Zonder afval op de vloer is de pier een lelijke zaak. En waarschijnlijk staan ​​zowel de lelijke pier als de bezette Waterkant voor het waardeloze toerismebeleid van de overheid. Want als je niet voor de historische delen van Paramaribo kunt zorgen, dan is dat een teken van hoe je toerismebeleid eruitziet. Wat we ons samen met de burgers afvragen is of DC Paramaribo en het Ministerie van Toerisme zich niet schamen voor de staat waarin Waterkant en het hele omliggende stadsdeel eruitzien. Opvallend is ook dat tussen de historische gebouwen aan de andere kant van Waterkant ook zwervers kamperen met hun gereedschap en houwen. Waterkant is vies, onveilig, verwaarloosd en bezet, en ook een stuk naast de Vreedzaammarkt stinkt. Burgers hebben ook geklaagd over het 'I Love Su'-symbool, dat er vervaagd en verwaarloosd uitziet. Het lijkt erop dat een amateur in verschillende tinten het symbool snel met een goedkope verf heeft geverfd. Het symbool 'I Love Su' straalt geen 'Liefde' uit die het symbool moet ontvangen van zijn eigenaren en bestuurders: de regering van Suriname (TCT/Cultuur) en het DC dat dit deel van Paramaribo beheert. Er is een project dat waarschijnlijk met geleend geld zal worden uitgevoerd; het heet het PURP (Paramaribo Urban Rehabilitation Program). Het programma heeft een prachtig gebouw waarin het zich bevindt. Het motto van het programma is: Lobi Paramaribo. Tot daar kunnen we de casus volgen en dat het gaat om rehabilitatie (dus restaureren, repareren, mooi maken, gezond maken, verfraaien, levend maken) en Paramaribo. Maar daarna komt PURP in het Engels naar je toe met informatie. Resultaat: de man op straat en de gemiddelde Surinamer zullen dit programma niet kunnen volgen, niet kunnen bijdragen en ook niet in staat zijn de resultaten ervan te beoordelen. IDB-gelden van een lening worden waarschijnlijk al uitgegeven (gebouwhuur, dollarlonen van projectuitvoeringseenheden, directeurslonen), maar ziet Paramaribo er beter uit? Binnen welk tijdsbestek zal het verarmde Paramaribo met al zijn centrale toeristische gebieden er beter uitzien? Wat zijn de plannen, wat gaan ze doen? Hoe groot is de IDB-lening? Wat gaan mensen doen aan het Waterfront? Wat wordt de bijdrage van het bedrijfsleven aan een mooier en levendiger Paramaribo in PPS-constructies? Serviceclubs en bedrijven kunnen, mits goed gepland, bepaalde objecten en monumenten adopteren. We blijven deze zaak volgen en betreuren het dat het DC van Paramaribo en het ministerie van toerisme Waterkant het hebben opgegeven en verwaarloosd.      

De avondklok is sinds medio maart 2020 onafgebroken van kracht. Wordt het niet tijd om de avondklok af te schaffen?

Dagblad Suriname – opgericht op 6 juni 2002 Uitgever: FaFam Publishing NV Kantoor: Zwartenhovenbrugstraat 154 Postbus: 975, Paramaribo – Suriname Telefoon: ( 597) 426-336 Telefax: ( 597) 471-718