Vanwege het coronavirus werken onze medewerkers vanuit huis.

NB In deze printversie kunnen elementen ontbreken.

Geen albums meer Na vijftien jaar en vijf albums gaat De Staat het heel anders doen. Nieuwe nummers verschijnen nu in boeketten van drie: een grimmig, een dansbaar, een gevoelig. Zo doorbreekt De Staat de popcyclus van albums en tours.

Het wordt weer eens tijd voor een nieuw De Staat album. De Nederlandse pioniers van de mix van rigide rock en lichte disco maakten in vijftien jaar vijf albums. Nummer zes was gepland.

Maar dat album komt niet. De Staat werkte anderhalf jaar, schreef tientallen liedjes en besloot uiteindelijk dat het vanaf nu anders zal zijn.

Op een herfstmiddag heeft voorman Torre Florim (1985, Nijmegen) een kantoor in de voormalige popzaal Doornroosje, in het centrum van Nijmegen. Hier, in een zwartgeverfde ruimte met dakramen, heeft De Staat haar hoofdkantoor. Florim zet thee, gaat op de bank zitten en begint ons, de luisteraars, te vertellen wat ons te wachten staat. Naast het nieuwe, ietwat mysterieuze plan is dit vanaf februari ook een reeks optredens in Nederland en de rest van Europa.

De rockband van weleer, gestart in 2007, heeft zich zowel muzikaal als qua presentatie ontwikkeld tot een experimenteel gezelschap. In hun ambitieuze uitvoeringen bieden de strak geweven nummers vaak een stevige swing, terwijl het publiek wordt aangevuurd door de strenge voordracht van Florim. Er komt steeds meer aandacht voor het visuele: de concerten kregen een strak design van licht en led-schermen, of, zoals op Lowlands 2019, met catwalks vanaf het plafond en liften waarop Florim van het podium steeg.

Na Lowlands en een daaropvolgende concertreeks zou de band begin 2020 aan een nieuwe verzameling nummers gaan werken. Florim wilde graag naar Londen en Amerika om met collega's te gaan schrijven. “Ik moest mijn brein vermengen met dat van anderen. Ik wilde de deuren openen.”

Er zijn niet veel muzikanten die zoveel nadruk leggen op muzikale vernieuwing als Florim en zijn band. Het is alsof het momentum van hun muziek hem ook persoonlijk drijft: vooruit, altijd op zoek naar nieuw terrein.

Routine is zijn spook. Daarom nam Florim afscheid van de populaire 'Witch Doctor' act, een intermezzo in hun optreden waarin hij zijn teksten staande temidden van een cirkelende groep fans zong - zoals in de clip.

Daarom werd het maken van albums moeilijker, zegt hij. Want hij en zijn groepsleden hebben er al vijf gemaakt. “In het begin was er veel te ontdekken. Maar na vijf albums zit je op een berg materiaal, het duurt steeds langer voordat er iets opvalt. Ik was minder snel tevreden, merkte ik.”

De nieuwe liedjes van De Staat zijn te beluisteren via destaat.net. De volgende 3 nummers worden naar verwachting in februari uitgebracht.

Toen ze aan nieuwe nummers begonnen te denken, begon ook de lockdown. Florim kon niet naar Londen en Amerika. "We hebben net hier geschreven." Ze maakten tientallen nummers en, om eens iets anders te proberen, categoriseerden ze de nummers op stemming. Er waren drie stemmingen: grimmig, dansbaar en gevoelig. Florim gaf vervolgens elke stemming een kleurcode: grimmig is rood, dansbaar is geel, gevoelig is blauw. In anderhalf jaar tijd groeide de voorraad: er was een blauwe 'doos', een gele en een rode.

Na vijf albums zit je op een berg materiaal, het duurt steeds langer voordat er iets opvalt

En toen kwam de volgende stap. De groep heeft besloten voorlopig geen album te maken, vanaf nu gaan ze de nummers in porties van drie verdelen: een rode, een gele, een blauwe. Afgelopen week verscheen het eerste trio, vanaf volgend jaar komt daar regelmatig een nieuw kleurencluster bij.

“Het kleuridee had ik al heel lang”, zegt Florim. “Dankzij zijn flexibele aanpak viel het nu op zijn plek. Vorige week hebben we drie nummers uitgebracht, terwijl we de volgende drie nog aan het afmaken zijn. We kunnen inspelen op nieuwe inzichten, we kunnen bijsturen. Dat geeft een fris gevoel.”

Hiermee doorbreekt De Staat de gevestigde cyclus van de popindustrie: muzikanten maken elke twee jaar een album, gaan op tournee om het album onder de aandacht te brengen en hopen ondertussen op een award of 'album van het jaar' trofee. Dit patroon werd afgeschaft.

In 2022 zullen de rode, gele en blauwe vakjes steeds voller worden. "We weten nog niet waar het toe zal leiden." Hij ziet er tevreden uit. “Over een jaar zullen we zien wat we hebben gemaakt en hoe het publiek erop reageert. Het is een levend proces.”

De eerste drie nummers zijn 'Look At Me' (rood), 'Numbers Up' (geel) en 'What Goes, Let Go' (blauw). Het eerste nummer is agressief, het tweede dansbaar, het derde beschouwend. Bij deze portie was het voordeel van de nieuwe werkwijze al duidelijk, aldus Florim. “Het blauwe 'What Goes, Let Go' had niet op een Staatsalbum gepast. Te intiem, te verschillend. Maar nu is het mogelijk, op zijn eigen.”

'What Goes, Let Go' is een zich langzaam ontvouwend nummer met een transparant couplet en een huiveringwekkend refrein waarin Florim een ​​hoge falsetstem ontkrult in een tekst over liefde, verlies en acceptatie: 'What goes, let go…'. Nooit eerder wijdde hij zich aan deze kwetsbare onderwerpen, zegt hij. “De intieme woorden vroegen om een ​​andere manier van zingen. Ik leg extra aandacht en diepte in mijn zang.”

Het is geweldig wat we doen, maar je kunt het ook verdrietig vinden. Of een combinatie daarvan

Voor Florim is denken in kleur al een vanzelfsprekendheid. “Natuurlijk kan een nummer zowel melodieus als persoonlijk zijn en een stevige beat hebben. Is het geel of blauw?” Hij lacht. "Dan waag ik de sprong." De drie categorieën leiden tot verschillende muzikale mogelijkheden. “De uitersten worden extremer: iets is 'superblauw'. Of het grimmige wordt nog grimmiger, dus extra rood.”

Het nieuwe rode, boze 'Look At Me', met bekende State bravoure, gaat over Torre als kunstenaar en over kunstenaars in het algemeen. Hij zingt:

"Kijk naar mij terwijl mijn haar uitvalt. Kijk naar mij, ik heb hetzelfde oude gezicht [...] Kijk naar mij die dezelfde oude liedjes zingt, let je op?"

Hij schreef het nummer samen met toetsenist Rocco Hueting en zijn broer Jimmi. "Het eerste wat ik zong was 'kijk naar mij / ik heb hetzelfde oude gezicht'. Het gaat over optreden, over de artiest die het publiek vraagt ​​'kijk mij aan'. Het raakt me, je ziet me ouder worden op het podium terwijl ik nog steeds dezelfde liedjes zing. Het is geweldig wat we doen, maar je kunt het ook verdrietig vinden. Of een combinatie daarvan.”

De lockdown bracht een tweede verandering in de muzikale houding van Florim. Dat merkte hij toen De Staat afgelopen zomer op een festival in Tsjechië speelde. Iemand in het publiek werd onwel, hun set moest een paar minuten worden stilgelegd. Daarna pakte de band de show weer op. “Het ging zo vlot dat ik me ineens realiseerde dat ik me niet meer onzeker voel op het podium, en dat ik geen angst meer heb voor het publiek. De nummers zijn zo gebeiteld dat spelen nu echt leuk kan worden.” Hij grijnst. 'Misschien na vijftien jaar.'

We kunnen inspelen op nieuwe inzichten, we kunnen bijsturen. Dat geeft een fris gevoel

Dit was een verrassend inzicht, want voordat de pandemie begon, dacht hij soms: "Hoe lang zal dit bevredigend zijn?" 'This' verwees naar een leven als singer/songwriter/producer. “Ik denk altijd na over wat ik wil. Ik zou ook graag betrokken willen zijn bij het schrijven van films of scenario's. Ik ben niet gebonden aan het zijn van een muzikant."

Maar die gedachte is weg. “Vanwege de rood-geel-blauwe aanpak. En omdat we al zo lang niet meer live hadden gespeeld. Normaal rolde het leven achter elkaar door, nu was er een pauze en het was de eerste keer dat ik de voorstelling miste. Ik kijk er echt naar uit om weer naar Londen, Berlijn of Wenen te gaan.”

Het bijzondere aan De Staat is voor Torre Florim dat hij zich op allerlei vlakken kan uiten: hij kan liedjes schrijven, produceren, mixen, video's bedenken, films maken, de aankleding van de voorstelling ontwerpen. “En dat voor verschillende soorten podia, of midden in een bos, zoals ooit op het festival Down The Rabbit Hole. U kunt denken aan de T-shirts die wij verkopen, aan stilstaand beeld, bewegend beeld, artwork, choreografie. Dat is het mooie, de staat is allesomvattend geworden.”

Hij neemt zijn medemuzikanten mee naar een 'band van broers'. "Twee jaar geleden zou ik het niet hebben gezegd, maar nu weet ik het: met deze mensen kan ik nog 50 jaar door." Hij kijkt uit naar de tour. “Al vraag ik me nog steeds af waarom iemand op een podium zou staan. Aandacht zoeken? Om het ego te strelen? Ik ben niet zeker. Dat is misschien beter.”

Wacht op evolutie (2009). Begonnen als een soloproject van Torre Florim, die later bij de band kwam. Nijmeegs antwoord op de stonerrock van Queens Of The Stone Age.

Machines (2011). Eerste album gemaakt met de hele band, voortbouwend op de industriële ritmes van het debuut, met live favoriet 'Sweatshop'.

I_CON (2013). Bewogen richting dansbare rockmuziek. Nummer 'Witch Doctor' - geen single - kreeg twee jaar later een invloedrijke clip.

O (2016). Meest toegankelijke en licht geproduceerde plaat tot nu toe, met verleidelijke synthesizerkuntjes en de sterke nummers 'Peptalk' en 'Get On Screen'.

Kauwgom (2019). Trots staccato met schurende synthesizers en associatieve tekstfragmenten van spreekstalmeester Florim. Kleine ontwikkelingen op een album dat een nogal voorzichtige stap zet.

De Staat met Torre Florim (tweede van links) Foto Dieuwertje Bravenboer

Wat moet je deze week zien, horen of luisteren? Onze redactie review en tip

Heb je een tip over dit onderwerp, zie je een spelfout of feitelijke onjuistheid? We zouden het op prijs stellen als u ons hierover bericht. U kunt ons ook anoniem een ​​tip geven.