Er is emotie, er is pijn, maar bovenal is er het verlies van identiteit. Alles wat was, is niet meer. De deelnemers zijn vanaf nu een nummer. Tijdens de Special Forces training wordt alles wat de deelnemers uniek maakt ze afgenomen. Als je denkt dat je alle formats wel hebt gezien en geen enkel programma je nog kan verbazen, dan heb je duidelijk Special Forces VIPS nog niet gezien. Rauw, puur, ontroerend en schurend zijn de eerste woorden die in me opkomen om de ontberingen van Special Forces VIPS te beschrijven.

Tijdens het kijken moet ik af en toe het programma even op pauze zetten. Het vliegt me naar de strot, maar tegelijkertijd intrigeert het ook. Mijn nieuwsgierigheid zorgt ervoor dat ik toch elke keer weer op play druk en verder kijk.De emoties die de deelnemers doormaken, voel je thuis ook. Vanuit je luie stoel, plek op de bank of waar je ook zit, word je in een stroomversnelling mee getrokken in de wereld van Special Forces. Hoewel het trainingsprogramma dit keer wordt uitgevoerd met BN-ers, is het belangrijk om te beseffen dat Special Forces echt bestaat. 

Aan het begin van de aflevering zitten de deelnemers in een groene legertruck met zwarte kappen op hun hoofd. Als je de kappen wegdenkt zou je denken dat het een schoolreisje is. Vol verwachting kloppen de harten van de deelnemers. Ze zitten ongeduldig op de bank van de legertruck. Sommige wiebelen een beetje met hun benen. Anderen frunniken aan hun handen.

De truck stopt en ze worden met kap en al uit de truck gehaald en in een helikopter gezet. Tijd om zich te realiseren wat er allemaal gebeurt, is de deelnemers niet gegund. Al gauw wordt bij 1 voor 1 de zwarte kap van het hoofd gehaald. Er wordt verwacht dat de deelnemer direct gaat staan om uit de helikopter te springen. Klein detail…de helikopter hangt hoog boven het midden van een rivier. Met gekruiste armen springt Roy als eerste naar beneden.. Met een harde klap komt hij neer in het water en gaat kopje onder. De andere deelnemers volgen.

Hannelore heeft gelijk al pech. Ze landt vol op haar billen op het water en heeft veel pijn. Als iedereen in het water is geland moeten de deelnemers naar land zwemmen. Daar staan een viertal mannen in donker uniform op hen te wachten. De Special Forces operators verspillen geen moment om te laten zien wie de baas is. Er wordt direct begonnen om de regels uit te leggen. Zelfs Hannelore die flauw valt is voor de operators geen reden om de instructie stil te leggen. 

Jamie, Giel en Imanuelle proberen nog om te draaien om te kijken hoe het met Hannelore gaat, maar operator Erik is onverbiddelijk. Hij commandeert “blijven luisteren, het leven gaat gewoon door.“ Terwijl op de achtergrond een aantal andere operators zich bekommeren om een lijkbleke Hannelore, wordt van de overige deelnemers opperste concentratie verwacht. 

De deelnemers worden als makke schaapjes gedrild om opdrachten uit te voeren. Voor elke opdracht is maar een paar minuten de tijd om die te voltooien. Zodra Hannelore weer enigszins uit haar ogen kan kijken wordt ze omhoog gehesen en moet weer meedoen. Het valt op dat onze mooiboy Dave al niet zoveel praatjes meer heeft. Gaby kijkt angstig en ook Giel lijkt niet helemaal in zijn comfortzone te zitten.

Wat daarna volgt is de ‘beastings’. Operator Bas legt de kijker uit wat het doel van ‘beastings’ is. Een test waarbij het doel is om ervoor te zorgen dat naast de mentale overbelasting, ook de fysieke overbelasting mensen tot het uiterste drijft en ver buiten hun comfortzone brengt. Daarmee kan worden beoordeeld of ze nog steeds voldoen aan hun gehardheid, gevechtsbereidheid en hun bijdrage aan de groep. Tijdens de beastings vallen in het bijzonder Jamie en Roy op. Ze bekommeren zich enorm om Hannelore die het erg zwaar heeft. Roy en Jamie sleuren haar letterlijk door de beproeving heen.

Eenmaal aangekomen bij de kazerne verliezen de deelnemers hun naam. Vanaf nu is iedereen een nummer. Dit keer heeft Giel pech. Blijkbaar is er iets met zijn uitstraling wat de operator triggert. Mogelijk problemen met autoriteit zegt een operator later tegen zijn collega’s. Giel wordt aangewezen als nummer 1, wat inhoudt dat hij aanspreekpunt is van de groep. Hij is er ook voor verantwoordelijk dat alle opdrachten binnen de tijd worden uitgevoerd. Iets wat eerder die dag nou niet bepaald goed lukte bij de opdrachten.

Terwijl de deelnemers proberen te wennen aan hun nieuwe leefomgeving en even proberen te ontspannen, gaan de operators met elkaar in geheim overleg. Ze evalueren de deelnemers en komen tot de volgende conclusie;

Nummer 1, Giel, lijkt een ondermijnende houding te hebben en autoriteit niet te accepteren

Nummer 2, Dave, deze vent is bloedserieus en gaat hier zijn imago proberen te veranderen

Nummer 3, Imanuelle, fysiek niet sterk

Nummer 4, Roy, beer van een vent, gretig en krachtig

Nummer 5, Nouchka, koude kikker, dezelfde houding als nummer 1

Nummer 6, Alkan, wordt niet genoemd tijdens het overleg

Nummer 7, Tim, wordt ook niet genoemd tijdens het overleg 

Nummer 9, Hannelore, fysiek niet sterk

De operators besluiten nummer 9, voorheen bekend als Hannelore, bij zich te roepen. Dan zien we ineens een heel andere kant van de Special Forces operators. Ze vragen Hannelore waarom ze meedoet, wat ze wil bewijzen en waar ze trots op is. De belangrijkste vraag die ze stellen is echter “wil je stoppen?” Hannelore geeft snikkend op. Het is bijna niet voor te stellen dat dit dezelfde kerels zijn die eerder op de dag als een stel brute beulen de groep door het slijk lieten gaan. De manier waarop ze nu met Hannelore omgaan is zo respectvol en bijzonder. Ze weten haar, ondanks dat ze opgeeft, met een goed gevoel naar huis te laten gaan.

Als later de overige deelnemer buiten klaar staan voor de volgende opdracht, maakt Giel een grote fout. Hij steekt een sigaret op. Die fout komt de hele groep duur te staan. Ze moeten verplicht in tweetallen een grote boomstam hoog boven hun hoofd houden. Giel boft…die mag de boomstam in zijn eentje boven zijn hoofd houden. Het was tenslotte Giel die de regels overtrad door stiekem een pakje sigaretten mee te nemen.

Oké dan komen we nu bij het stuk wat het meest indruk op mij heeft gemaakt. De afscheidsbrief. Ik weet niet of jij dat ook zo hebt ervaren, maar ik vond het heftig om te zien hoe de deelnemers een voor een braken. Voorafgaand aan een missie schrijven Special forces (de echte, dus niet de wannabe BN Special Forces) een afscheidsbrief. Dit is om zichzelf te herinneren aan hun sterfelijkheid. Bij de BN-ers stroomden de tranen over hun wangen tijdens het schrijven van een afscheidsbrief aan hun vader, moeder, geliefde of kind. Ineens zien we een heel andere kant van de beroemdheden. Kwetsbaar en open. Een kant die je normaal niet zo snel te zien krijgt als kijker.